Εκείνη την εποχή, το St. Louis ήταν μια έντονα ρατσιστική πόλη. Μεγάλωσε σε μια γειτονιά, στα βόρεια της πόλης, που ονομάζεται Ville και ήταν ένα, κατά κάποιο τρόπο, καταφύγιο για τους μαύρους που ανήκαν σε επιχειρήσεις και οργανισμούς. Η γειτονιά ήταν τόσο ξεχωριστή, ώστε ο Berry δεν είχε δει ποτέ έναν λευκό, μέχρι την ηλικία των τριών ετών, οπότε και είδε πολλούς λευκούς πυροσβέστες στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς. ''Νόμιζα ότι ήταν τόσο φοβισμένοι, που τα πρόσωπά τους είχαν ασπρίσει από τον φόβο και ο πατέρας μου, μου είπε ότι ήταν λευκοί, και το δέρμα τους ήταν πάντα τόσο λευκό, μέρα ή νύχτα", θυμάται.
Σαν παιδί είχε πολλά ενδιαφέροντα και χόμπι. Του άρεσε να κάνει ξυλουργικές εργασίες με τον πατέρα του και έμαθε την τέχνη της φωτογραφίας από το θείο του, Harry Davis, έναν επαγγελματία φωτογράφο. Έδειξε, επίσης, ένα πρώιμο ταλέντο στη μουσική και ξεκίνησε να τραγουδά στην εκκλησιαστική χορωδία από την ηλικία των έξι ετών.
Φοίτησε στο "Sumner High School", ένα διάσημο ιδιωτικό ίδρυμα που ήταν το πρώτο "all-black high school", δυτικά του Μισισίπι. Στο ετήσιο σόου ταλέντων του σχολείου, ο Berry τραγούδησε το "Confessin' the Blues", του Jay McShann's, συνοδευόμενος από ένα φίλο του, στην κιθάρα. Παρά το γεγονός ότι η διοίκηση του σχολείου φρίκαρε με το βρώμικο περιεχόμενο του τραγουδιού, η παράσταση ήταν το γεγονός που έκανε, τον Berry να θέλει να μάθει κιθάρα, ο ίδιος. Ξεκίνησε, λοιπόν, αμέσως μαθήματα κιθάρας με τον θρύλο της jazz, Ira Harris.
Η αυστηρή ευπρέπεια και πειθαρχία του σχολείου τον έκαναν να αισθάνεται περιορισμένος και του προκάλεσαν αδιαφορία για τις σπουδές του. Έτσι, το 1944, στην ηλικία των 17, παράτησε το λύκειο και μαζί με δύο φίλους του ξεκίνησαν για ένα αυτοσχέδιο οδικό ταξίδι στην Καλιφόρνια. Δεν είχαν πάει μακρύτερα από το Κάνσας Σίτι, όταν, σε ένα πάρκινγκ, βρήκαν ένα εγκαταλειμμένο πιστόλι και, από μια νεανική τρέλα, αποφάσισαν να κάνουν ληστεία. Κραδαίνοντας το πιστόλι, λήστεψαν ένα αρτοποιείο, ένα κατάστημα ρούχων και ένα κουρείο, στη συνέχεια έκλεψαν ένα αυτοκίνητο, πριν από τη σύλληψή τους, στην εθνική οδό. Στους τρεις νεαρούς επιβλήθηκε η μεγαλύτερη ποινή, 10 χρόνια φυλακή, παρά το γεγονός ότι ήταν ανήλικοι και για πρώτη φορά παραβάτες.
Ο Berry έμεινε τρία χρόνια στο Αναμορφωτηρίου έξω από Jefferson, του Μιζούρι, και αποφυλακίστηκε, λόγω καλής συμπεριφοράς, στις 18 Οκτωβρίου 1947, την ημέρα των 21ων γενέθλίων του. Επέστρεψε στο St. Louis, όπου εργάστηκε με τον πατέρα του, ως ξυλουργός, ως φωτογράφος με το θείο του και ως θυρωρός σε ένα τοπικό εργοστάσιο αυτοκινήτων.
Το 1951, ο πρώην συμμαθητής του Tommy Stevens του ζήτησε να μπει στη μπάντα του. Έπαιξαν σε νυχτερινά κέντρα, για μαύρους, στο St. Louis, και ο Berry έγινε γρήγορα γνωστός για το ταλέντο του. Στο τέλος του 1952, συνάντησε τον Jonnie Johnson, ένα πιανίστα της jazz και έγινε μέλος του συγκροτήματός του, "the Sir John's Trio". Με τον Berry, το συγκρότημα αναζωογονήθηκε και εμπλουτίστηκε το ρεπερτόριό του. Έπαιξαν στο "Cosmopolitan", ένα πολυτελές "black nightclub" στο ανατολικό St. Louis, το οποία άρχισε να προσελκύει και λευκούς θαμώνες.
Στα μέσα της δεκαετίας του '50, ο Berry άρχισε τα ταξίδια στο Σικάγο, την πρωτεύουσα της μαύρης μουσικής, σε αναζήτηση ενός δισκογραφικού συμβολαίου. Στις αρχές του 1955, συναντήθηκε με τον θρυλικό blues μουσικό Muddy Waters, ο οποίος του πρότεινε να απευθυνθεί στην "Chess Records". Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Berry ηχογραφούσε, στην Chess, το "Maybellene". Αμέσως υπόγραψε συμβόλαιο και μέσα σε λίγους μήνες, το τραγούδι, είχε φτάσει στο Νο 1 των R&B charts και sto Νο 5 των pop charts. Με το μοναδικό συνδυασμό του rhythm and blues ρυθμού, της country κιθάρας με τη γεύση του Chicago blues, πολλοί, ιστορικοί της μουσικής, θεωρούν το "Maybellene", το πρώτο αληθινό "rock' n' roll" τραγούδι.
Ακολούθησαν, γρήγορα, μια πληθώρα άλλων μοναδικών singles, που έμελλε να χαράξουν το νέο ύφος του rock 'n' roll, μεταξύ άλλων τα "Roll Over, Beethoven", "Too Much Monkey Business" και "Brown-Eyed Handsome Man". Ο Berry κατάφερε, με την ανάμειξη blues και R&B ήχων μιλώντας για τα παγκόσμια θέματα της νεολαίας, να ενώσει τους λευκούς με τους μαύρους νέους.
Στα τέλη του 1950, τραγούδια του, όπως τα "Johnny B. Goode", "Sweet Little Sixteen" και "Carol" κατάφεραν να μπουν στο Top 10 pop charts και να είναι δημοφιλή και στις δυο, φυλετικά χωρισμένες, πλευρές της νεολαίας.
Η μουσική σταδιοδρομία του Berry εκτροχιάστηκε και πάλι το 1961, όταν καταδικάστηκε στο πλαίσιο του νόμου Mann Act, γιατί παρέσυρε μια γυναίκα με "ανήθικους σκοπούς". Τρία χρόνια νωρίτερα, είχε ανοίξει το "Club Bandstand" στο κέντρο του St. Louis, μια περιοχή που δραστηριοποιούνται λευκοί, κυρίως επιχειρηματίες. Την επόμενη χρονιά, ενώ ταξιδεύει στο Μεξικό, γνωρίζει μια 14χρονη Ινδιάνα, που δουλεύει σερβιτόρα και ενίοτε πόρνη, την παίρνει μαζί του πίσω στο St. Louis, για να δουλέψει στο club του. Ωστόσο, την απέλυσε δυο εβδομάδες αργότερα, και όταν στη συνέχεια συνελήφθη για πορνεία, ασκήθηκε δίωξη εις βάρος του Berry, με αποτέλεσμα να περάσει άλλους 20 μήνες στη φυλακή.
Όταν ο Berry αποφυλακίστηκε, το 1963, άρχισε να γράφει καινούριες επιτυχίες, όπως τα "Nadine", "You Can Never Tell", "Promised Land" και "Dear Dad". "Παρ 'όλα αυτά, ο Berry δεν θα είναι, ποτέ, ο ίδιος άνθρωπος, μετά τη δεύτερη θητεία του στη φυλακή.
Κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ, "Rock It", το 1979 και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Ενώ ο Berry συνέχισε να παίζει τη δεκαετία του '90, ποτέ δεν θα ξανά 'χει τη μαγνητική ενέργεια και την πρωτοτυπία, που είχα εκτοξεύσει τη φήμη του, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 και του '60.
Το 1986, παρουσιάζοντας τον Berry στο Rock and Roll Hall of Fame, ο Keith Richards των Rolling Stones είπε, «Είναι πολύ δύσκολο για μένα να μιλήσω για τον Chuck Berry. Αυτός είναι ο άνθρωπος που τα ξεκίνησε όλα!".
ΠΗΓΗ: http://www.biography.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου