Στις αρχές της εφηβείας του και όντας εκκολαπτόμενος πιανίστας, ταυτίζονταν με έναν εξίσου νέο, τον Erroll Garner που, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν στο πιάνο, ότι ο Blakey στα τύμπανα. Αλλά, όπως ο ίδιος έχει πει, πολλές φορές, η καριέρα του στο πιάνο έληξε με λάθος τέλος, όταν ο ιδιοκτήτης του "Democratic Club", ενός νυχτερινού κέντρου διασκέδασης στο Pittsburgh, τον διέταξε από το πιάνο να περάσει στα τύμπανα.
Ως νέος ντράμερ, ο Blakey, πορεύτηκε υπό την καθοδήγηση του θρυλικού ντράμερ και bandleader Chick Webb.
Το 1937, επέστρεψε στο Pittsburgh, όπου δημιουργώντας τη δική του μπάντα, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον πιανίστα Mary Lou Williams, του οποίου το όνομα χρησιμοποιήθηκε. Από την συναυλία του Pittsburgh, ο Art πέρασε στον κόσμο της Jazz, το στυλ του.
Το 1939, ξεκίνησε μια τριετή περιοδεία με τον Fletcher Henderson. Μετά από ένα χρόνο, στη Βοστώνη, με μια σταθερή εμφάνιση στο "Tic Toc club", άρχισε να συνεργάζεται με τον Billy Eckstine και τους Charlie Parker, Dizzy Gillespie, και Sarah Vaughn.
Το 1948, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι είχε επισκεφθεί την Αφρική, όπου έμαθε polyrhythmic drumming και έγινε Ισλαμιστής, παίρνοντας το όνομα Abdullah Ibn Buhaina. Ήταν, τότε, στα τέλη της δεκαετίας του '40, που ίδρυσε την πρώτη "Jazz Messengers band", μια 17μελή big band.
Μετά από μια σύντομη συνεργασία με τον Buddy DeFranco, το 1954, ο Art συναντήθηκε με τον πιανίστα Horace Silver, τον σαξοφωκίστα Lou Donaldson, τον τρομπετίστας Clifford Brown και τον μπασίστα Curly Russelll και ηχογράφησαν ζωντανά το "A Night At Birdland", για την "Blue Note Records". Την επόμενη χρονιά, ο Blakey και ο Silver έφτιαξαν ένα κουιντέτο, τους "Jazz Messengers". Το 1956, ο Silver εγκατέλειψε τη μπάντα, για να σχηματίσουν τη δική του, αφήνοντας το όνομα, "Τhe Jazz Messengers", στον Blakey.
Ο ρυθμός του Blakey ήταν εύκολα αναγνωρίσιμος από την αρχή και παρέμεινε σταθερός κατά τη διάρκεια των 35 χρόνων των Jazz Messengers. Αυτό που άλλαζε συνεχώς ήταν μια φαινομενική ατέρμονη εναλλαγή ταλαντούχων "sidemen", πολλοί από τους οποίους πήγαιναν για να γίνουν αργότερα "band leaders" στα δικά τους συγκροτήματα.
Στα πρώτα χρόνια, αυθεντίες, όπως οι Clifford Brown, Hank Mobley και Jackie McLean οριστικοποίησαν την μπάντα. Το 1959, ο τενόρο σαξοφωνίστας Benny Golson εντάχθηκε στην πεντάδα και, κατ 'εντολήν του Art, ανέλαβε την πρόσληψη μουσικών, ώστε η ομάδα να έγινε μια από τις πιο διαχρονικές μπάντες (Wayne Shorter τενόρο σαξόφωνο, Lee Morgan τρομπέτα, Bobby Timmons πιάνο και Jymmie Merritt μπάσο).
Τα τραγούδια που κυκλοφορούν, από το 1959 έως τις αρχές της δεκαετίας του '60 έγιναν "σήμα κατατεθέν" για τους "Messengers", συμπεριλαμβανομένων των "Timmon’s Moanin’", "Along Came Betty", "Blues March" και "Ping Pong".
Από αυτή την εποχή, οι "Messengers" αποτελούν έναν από τους στυλοβάτες στο κύκλωμα των jazz clubs και αρχίζουν να ηχογραφούν στη "Blue Note Records". Άρχισαν, επίσης, μια περιοδεία στην Ευρώπη, με επισκέψεις και στη Βόρεια Αφρική.
Το 1960, οι "Messengers", έγιναν η πρώτη αμερικανική μπάντα τζαζ που έπαιξε στην Ιαπωνία. Εκείνη η πρώτη ιαπωνική περιοδεία ήταν μια μεγάλη στιγμή για το συγκρότημα. Στο αεροδρόμιο του Τόκιο, η μπάντα έγινε δεκτή από εκατοντάδες οπαδούς και η επίσκεψή τους μεταδόθηκε σε εθνικό επίπεδο.
Το 1961, προστέθηκε ο τρομπονίστας Curtis Fuller και μετέτρεψε τους "Messengers" σε ένα σωστό σεστέτο, δίνοντας στην μπάντα την ευκαιρία να ενσωματώσει τον "big band" ήχο τους σε ένα "hard bop" ρεπερτόριό. Καθ 'όλη τη δεκαετία του '60, οι "Messengers" παρέμειναν ένα βασικό στήριγμα για την jazz σκηνή με τους μεγάλους μουσικής όπως οι Cedar Walton, Chuck Mangione, Keith Jarrett, Reggie Workman, Lucky Thompson και John Hicks. Στην στείρα, για τη jazz, περίοδο, της δεκαετίας του '70, οι "Messengers" παρέμειναν μια ισχυρή δύναμη, με λιγότερες εγγραφές, αλλά όχι λιγότερη ενέργεια. Σε μια εποχή που πολλοί μουσικοί της jazz πειραματίζονταν με ηλεκτρονικά και συγχωνεύοντας τη μουσική τους στην pop, οι "Messengers" ήταν ένα στήριγμα της καθαρής τζαζ.
Ακλόνητη πίστη του Blakey στην jazz, είχε σαν αποτέλεσμα, να βρεθεί σε πολύ καλή θέση, όταν, στις αρχές της δεκαετίας του '80, άρχισε η αναβίωσή της· μάλιστα η συνεργασία του με μουσικούς, όπως ο τρομπετίστας Valery Ponomarev, οι σαξοφωνίστες Billy Pierce (τενόρο), Bobby Watson (άλτο) και ο πιανίστας James Williams, καθώς και η συμμετοχή του τρομπετίστα Wynton Marsalis στη μπάντα, το 1980, έπαιξαν το ρόλο τους σ'αυτή την αναβίωση.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 και μέχρι το θάνατό του το 1990, ο Art συνέβαλε στη δημιουργία σταδιοδρομιών πολλών μουσικών, συμπεριλαμβανομένων των Wallace Rooney, Terence Blanchard, Mulgrew Miller, Donald Brown, Peter Washington και Lonnie Plaxico.
Ο Art Blakey, πέθανε στις 16 Οκτωβρίου 1990, σε ηλικία 71 ετών, μετά από μια καριέρα που διήρκεσε έξι από τις καλύτερες δεκαετίες της jazz...
ΠΗΓΗ: http://www.artblakey.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου