Εξ' αρχής υπήρξε, και θριαμβικά παραμένει, ο βασικός κιθαρίστας των Rolling Stones, φημισμένος για τη ρυθμική του ακρίβεια, η οποία βασίστηκε στο πρότυπο του Chuck Berry.
Η μητέρα του, Doris, εκτελώντας τις δουλειές μιας νοικοκυράς, συνήθιζε να ακούει στο σπίτι μουσική από ονόματα όπως οι Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald και Billy Eckstein, τραγουδιστές αρκετά διαφορετικούς από τους ποπ ήχους ονομάτων, όπως η Patti Page που συνήθιζαν να ακούνε οι Βρετανοί εκείνη την εποχή. Οι γονείς του αγαπούσαν επίσης τη μουσική κάντρι και καλλιτέχνες όπως οι George Jones, Hank Williams και Ernest Tubb ακούγονταν συχνά στο σπίτι και μετέφεραν αυτή την αγάπη στον μοναχογιό τους και αυτός με τη σειρά του συχνά, ειδικά μετά το 1970, ηχογραφούσε με τους Stones τραγούδια που ανήκαν σ’ αυτό το είδος.
Η συμβολή της μητέρας του στα μουσικά του γούστα ήταν καθοριστική και από μικρός ο Keith έμαθε να αγαπά την τζαζ, τα μπλουζ, την καλή αμερικανική μουσική που είχε δημιουργούς συνθέτες όπως οι George Gershwin και Irving Berlin, αλλά και την κλασική. Πρόσφατα μάλιστα εξέφρασε την αγάπη που έχει για την κλασική μουσική, λέγοντας ότι δεν μπορεί να περάσει μέρα που να μην ακούσει συνθέσεις του Mozart για τον οποίο μάλιστα αναφέρει «σκεφτείτε αυτοί οι φοβεροί δημιουργοί, όπως ήταν οι Beethoven, Mozart και Bach, τι θα μπορούσαν να πετύχουν αν είχαν τις σημερινές τεχνικές δυνατότητες στη διαμόρφωση του ήχου της μουσικής τους».
Ο παππούς του ήταν επίσης μουσικόφιλος και μάλλον αυτός που τον οδήγησε στο να αγαπήσει την κιθάρα, με επακόλουθο να πάρει την πρώτη του κιθάρα σαν δώρο γενεθλίων από τη μητέρα του όταν έγινε 15 ετών.
Με τον Mick Jagger συναντήθηκαν για πρώτη φορά όταν και οι δύο ήταν 6 ετών, στο σχολείο του Dartford όπου είχαν γεννηθεί, ο Mick στις 26 Ιουλίου και ο Keith στις 18 Δεκεμβρίου του 1943.
Οι γονείς του Keith ήταν πολύ φτωχοί και χώρισαν το 1962 και ο Keith, που ήταν μοναχογιός, έμεινε με τη μητέρα του. Αντίθετα, ο Mick ήταν γιος μεσοαστικής οικογένειας και ο πατέρας του ήταν καθηγητής πανεπιστημίου.
Ήταν το 1960 όταν ο Keith με τον Mick ανακάλυψαν ότι και οι δύο είχαν μεγάλο πάθος για το μπλουζ και το ρυθμ εντ μπλουζ μέσω του κοινού τους φίλου κιθαρίστα Dick Taylor, ο οποίος στη συνέχεια τους ενέταξε στο συγκρότημά του "Little Boy Blue & The Blue Boys".
Ο Brian Jones που έπαιζε περιοδικά στο συγκρότημα του Alexis Corner σε ένα από τα πολλά κλαμπ του Λονδίνου που έπαιζαν ρυθμ εντ μπλουζ, ήταν αυτός που θα οδηγήσει ύστερα από αρκετές περιπέτειες στην ηχογράφηση του πρώτου ντέμο, που θα απορριφθεί όμως από την ΕΜΙ.
Το καλοκαίρι του 1962 και ενώ είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν το όνομα "Rolling Stones", που είχαν εμπνευστεί από ένα τραγούδι του Muddy Waters, εκμεταλλεύτηκαν μια απουσία του Alexis Corner και έκαναν την πρώτη τους πετυχημένη εμφάνιση στο κλαμπ "Marquee" του Λονδίνου με το όνομα "Brian Jones and Mick Jagger & The Rolling Stones" αρχίζοντας παράλληλα να χτίζουν τη σχέση τους με το δικό τους κοινό.
Οι πρώτες επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν, αλλά ο μάνατζέρ τους Andrew Oldham, που σκεφτόταν πιο μακροπρόθεσμα, τους συνέστησε να δοκιμάσουν να γράψουν δικά τους τραγούδια, γιατί ένα συγκρότημα που έπαιζε διασκευές όπως οι Stones στην πρώτη τους περίοδο δεν θα είχε και πολύ μέλλον.
Εκτός από τη συμμετοχή του στους Stones, ο Richards έχει κυκλοφορήσει και τρία προσωπικά άλμπουμ, από τα οποία το ένα είναι ζωντανά ηχογραφημένο, και το πρώτο από αυτά με τίτλο "Talk Is Cheap" να κυκλοφορεί μόλις το 1988, ενώ έχει και πολλές συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, όπως είναι οι Beatles, Billy Preston, Faces, Peter Tosh, Tom Waits, Chuck Berry, John Lee Hooker, Willie Nelson και πολλοί άλλοι.
Το πρώτο τραγούδι που έγραψαν ο Richards με τον Jagger, ήταν το “As Tears Go By”, γραμμένο τότε για τη φιλενάδα του Mick, Marianne Faithfull, που γνώρισε με αυτό την πρώτη της επιτυχία και έδωσε κουράγιο στους Jagger και Richards να συνεχίζουν να γράφουν.
To “Ι Wanna Be Your Man” ήταν η πρώτη επιτυχία για τους Rolling Stones, και ακολούθησε το “The Last Time”, το 1965.
Μπορεί ο Jagger να ήταν από την αρχή η βιτρίνα του συγκροτήματος, αρχικά μαζί με τον επίσης ωραίο σε εμφάνιση Brian Jones, αλλά ο ήχος των Rolling Stones ήταν ο μοναδικός σε κάποιο συγκρότημα που στηριζόταν απόλυτα στον ήχο της κιθάρας, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν αυτός του Keith Richards. Όλα τα τραγούδια τους συνήθως άρχιζαν με ένα εντυπωσιακό σόλο του Keith, που ήταν επηρεασμένος από τον Chuck Berry, ο οποίος άλλωστε ήταν βασική επιρροή για τα περισσότερα από τα βρετανικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60. Δραστηριότητα με τους Rolling Stones: Έγραψε μαζί με τον Jagger (δίδυμο γνωστό και ως “Glimmer Twins”) τις περισσότερες από τις επιτυχίες των Rolling Stones, τραγούδια κλασικά όσο τα “Last Time”, “(I Can’t Get No) Satisfaction” (το Newsweek παρουσίασε τη διαδοχή συγχορδιών του σαν “πέντε νότες που ταρακούνησαν τον κόσμο”) και “Get Off Of My Cloud”, όλα του 1965.
Τα κιθαριστικά του riff σε τραγούδια όπως τα “Jumping Jack Flash” (1968), “Honky Tonk Women” (1969) και “Brown Sugar” (1971) λειτούργησαν ως θεμέλιος λίθος ενός ήχου που στηριζόταν στην ατμοσφαιρικότητα μάλλον παρά στις μελωδίες.
Η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά τού δημιούργησε πολλά προσωπικά προβλήματα στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, γεγονός που δεν τον εμπόδισε να διατηρήσει το υψηλό επίπεδο της μουσικής του παραγωγής, τους καρπούς της οποίας μπορούμε να απολαύσουμε στα άλμπουμ “Exile On Main Street” (1972), που ηχογραφήθηκε από τους Stones στη βίλα του στη γαλλική Ριβιέρα και “Some Girls” (1978), η αμφιλεγόμενη μετά-το-punk κυκλοφορία τους.
Μεταξύ του 1976 και του 1977 πραγματοποίησε αρκετές στούντιο ηχογραφήσεις, από τις οποίες η μόνη που έγινε δίσκος, ήταν το χριστουγεννιάτικο σινγκλ “Run Rudolph Run” (κυκλοφόρησε με αρκετή καθυστέρηση το 1979). Την ίδια χρονιά καταδικάστηκε για κατοχή ηρωίνης από δικαστήριο του Τορόντο. Για να εξιλεωθεί έδωσε ένα κοντσέρτο για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ιδρύοντας τη συνοδευτική μπάντα "New Barbarians", με μέλη τους Ron Wood, Stanley Clarke, Ian McLagan και το σαξοφωνίστα Bobby Keys. Το γκρουπ έκανε επίσης μια περιοδεία στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ του Knebworth στην Αγγλία, πριν ο Richards αφοσιωθεί ξανά στους Rolling Stones. Εμφανίστηκε στο Live Aid το 1985, ως μέλος ενός βραχύβιου τρίο στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Bob Dylan και Ron Wood.
Η αντιπαλότητα του Richards με τον Jagger, που σιγόβραζε επί χρόνια, κορυφώθηκε το 1986 απειλώντας το μέλλον των Stones.
Το πρώτο επίσημο σόλο άλμπουμ του ήταν το “Talk Is Cheap” (Virgin, 1988, με συμμετοχή των Bootsy Collins, Ivan Neville, Maceo Parker κ.ά.), που είχε να παρουσιάσει μια rock ‘n’ roll ψυχή και μια φλόγα που απουσίαζε από τις κυκλοφορίες των Stones της περιόδου εκείνης.
Λίγο αργότερα οι Richards και Jagger τα ξαναβρήκαν και ξεκίνησαν μια νέα φάση συνεργασίας, που εγκαινιάστηκε με την ηχογράφηση του “Steel Wheels” (Virgin, 1989) των Stones, καθώς και με την περιοδεία-μαμούθ σε Αμερική και Ευρώπη που ακολούθησε την κυκλοφορία του.
To 1992 κυκλοφόρησε στην ετικέτα της Virgin το δεύτερο σόλο στούντιο άλμπουμ του, με τίτλο “Main Offender”, ενώ το 1991 στην ίδια ετικέτα είχε προηγηθεί το “Live At The Hollywood Palladium” με συνοδευτικό γκρουπ τους X-Pensive Winos.
Το 1993 ο Richards μπαίνει στο "Hall of Fame" των σύνθετων.
Μετά την κυκλοφορία του Satisfaction, οι Stones απέκτησαν οριστικά τη δική τους ταυτότητα και ο ήχος που διαμόρφωναν τα σόλο του Keith Richards ήταν πια καθοριστικός για τη μετέπειτα πορεία τους. Ο Richards δεν είχε όμως αντίστοιχη συμμετοχή στα φωνητικά τους, όπου τον κύριο ρόλο είχε αναλάβει ο Jagger. Το πιο γνωστό τραγούδι των Stones με φωνητικά από τον Richards είναι το “Happy” από το άλμπουμ “Exile On Main Street”, η εισαγωγή στο “Salt Of The Earth” από το "Beggars Banquet" και το “Memory Motel” που τραγουδά εναλλακτικά με τον Mick.
Το 2005 οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Rarities 1971-2003, το οποίο περιλαμβάνει μερικά σπάνια και ακυκλοφόρητα τραγούδια τους. Μερικά από αυτά είναι σόλο ηχογραφήσεις του Richards, συμπεριλαμβανομένης της ηχογράφησης του στο Τορόντο το 1977, μερικές από το 1981 και άλλες που ηχογράφησε κατά τη διάρκεια του 1983, στο ταξίδι μέλιτος που είχε πάει στο Μεξικό. Στις 27 Απριλίου του 2006, ενώ ήταν στα Φίτζι, υπέφερε από ένα τραύμα στο κεφάλι, εξαιτίας της πτώσης του από ένα δέντρο. Το ατύχημα του αυτό, προκάλεσε μια καθηστέρηση έξι εβδομάδων της προγραμματισμένης περιοδείας των Rolling Stones το 2006 στην Ευρώπη. Έτσι με της καθυστερήσεις η περιοδεία συνεχίστηκε και το 2007.
Από τις πολυάριθμες συνεισφορές και συμμετοχές του Richards σε ηχογραφήσεις άλλων, αξίζει να επισημάνουμε τις συνεργασίες του με τους Bo Diddley (στο “A Man Amongst Men” του 1996), Tom Waits (στα “Bone Machine”, 1992 και “Rain Dogs”, 1985), John Lee Hooker (στο “Mr. Lucky” του 1991), Bernie Worrell (στο “Funk Of Ages” του 1990), Ziggy Marley and The Melody Makers (στο “Concious Party” του 1988), Aretha Franklin (στο “Aretha” του 1986), Alexis Korner (στο “Get Off My Cloud” του 1975), Ron Wood (στα “Now Look”, 1975 και “I’ve Got My Own Album To Do”, 1974).
Ο Keith, που έχει στην κατοχή του σήμερα περισσότερες από 1.000 κιθάρες, ήταν πάντα αυτός που είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο μουσικό μέρος των συνθέσεων των Stones, ενώ ο Mick ήταν αυτός που συνήθως είχε μεγαλύτερη συνεισφορά στο στίχο τους. Όλοι σχεδόν οι φίλοι του συγκροτήματος πιστεύουν ότι χωρίς τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας τού Richards δεν θα υπήρχε το συγκρότημα. Μπορεί ο Mick Jagger να είναι εδώ και χρόνια η βιτρίνα των Stones, αλλά ο Keith με την πάροδο του χρόνου κέρδισε το μερίδιο που του ανήκει στην επιτυχία των Rolling Stones και έχει φανατικούς φίλους, όπως ο ηθοποιός Johnny Depp, o οποίος έχει βασιστεί στην εικόνα και τη συμπεριφορά του Richards για τη διαμόρφωση του ρόλου του στις ταινίες που υποδύεται τον πειρατή… Στην τρίτη από αυτές, το Pirates Of The Carribean, ο Richards εμφανίζεται σαν ηθοποιός, ανταποδίδοντας το ενδιαφέρον που έδειξε γι’ αυτόν, ο Johnny Depp.
ΠΗΓΗ: www.tralala.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου