Ήταν ο πρωτότοκος γιος του ελληνοαραβικής καταγωγής καθηγητή Francis Vincent Zappa και της Ιταλίδας – και κατά ¼ Γαλλίδα – Rose Marie Colimore.
Ο Zappa μεγάλωσε στο Lancaster της Καλιφόρνια και δέχθηκε επιρροές τόσο από πρωτοπόρους (αβαν-γκαρντ) συνθέτες όπως ο Edgar Varese και ο Igor Stravinsky, όσο και από τα τοπικά συγκροτήματα rhythm and blues και doo-wop. Την προσοχή του στον Varese τράβηξε το έργο "Ionisation" του τελευταίου, το οποίο είχε γραφεί μόνο για κρουστά. Ο Ζάπα είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που σε ηλικία 15 ετών ήθελε να μιλήσει στο συνθέτη από το τηλέφωνο.
Τα επόμενα μουσικά του βήματα, στα γυμνασιακά του χρόνια, τα έκανε με τον Don Van Vliet, γνωστό αργότερα και ως Captain Beefheart, με τον οποίο αλληλοεπηρεάστηκαν εκείνη την περίοδο.
Μετά από μια σύντομη σταδιοδρομία ως επαγγελματίας συνθέτης τραγουδιών (το ελεγειακό του "Memories of El Monte" ηχογραφήθηκε από τους "The Penguins"), o Zappa έγινε κιθαρίστας ενός τοπικού συγκροτήματος R&B. Λίγο αργότερα μετονόμασε το συγκρότημα σε "The Mothers". Στη συνέχεια, το όνομα άλλαξε ξανά και έγινε "Frank Zappa and the Mothers of Invention", λόγω επιμονής της δισκογραφικής εταιρίας, για να αποφευχθεί πιθανή συνωνυμία.
Τους The Moth ers στήριξε ο γνωστός παραγωγός Tom Wilson. Σύντομα έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ "Freak Out" το 1966, ένα κράμα του συχνά ευρισκόμενου στη μόδα R&B και πειραματικού κολάζ ήχων. Ο δίσκος δεν είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, ωστόσο θεωρείται ότι δημιούργησε σχολή. Ο όρος “freak out” που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, ως παρακίνηση απόδρασης από τις κοινωνικές νόρμες, είναι εφεύρεση του Zappa. Το "Freak Out" είναι ένα από τα πρώτα διπλά άλμπουμ στην ιστορία της ροκ (μαζί με το "Βlonde on Blonde" του Bob Dylan). Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο συνονθύλευμα παρωδιών ερωτικών τραγουδιών (“Go Cry On Somebody Else’s Shoulder”, “You Didn’t Try To Call Me”), “αντεργκράουντ” κολάζ (“It Can’t Happen Here”, “Help, I’m A Rock”) και πολιτικών σχολίων (“Hungry Freaks, Daddy”, “Who Are The Brain Police?”). Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας αρχής που ο Zappa τήρησε μέχρι το τέλος: “Anything, any time, anywhere, for no reason at all”.
Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν τα επίσης εκλεκτικά "Absolutely Free" και "Lumpy Gravy". Ηχογράφησε επίσης το "We’ re Only In It For The Money", μια καυστική σάτιρα της ιδεολογίας των Χίππις και των επικρατούντων τάσεων στην Αμερική. Το εξώφυλλο του δίσκου παρωδεί αυτό του άλμπουμ των Beatles "Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band", στο οποίο αντικαθιστά τα λουλούδια με λαχανικά.
Το 1971, γύρισε την ταινία "200 Motels". Η ταινία γυρίστηκε σε βίντεο σε μόλις 7 ημέρες με μικρό προϋπολογισμό (679.000 δολάρια) και θεωρείται σημαντικό “πολυμεσικό” έργο, αφού αποτέλεσε πρότυπο του είδους και καθιέρωσε την μορφή των περισσότερων βιντεοκλίπ για ροκ μουσική. Περιγράφει τη ζωή ενός συγκροτήματος ροκ σε τουρνέ. Ο τίτλος αναφέρεται στον αριθμό των μοτέλ που διανυκτέρευσε το συγκρότημα.
Μετά από αρκετά ακόμα άλμπουμ με τους Mothers συμπεριλαμβανομένου του σε στιλ doo-wop "Cruising With Ruben And The Jets", έβγαλε το σόλο ορχηστρικό άλμπουμ "Hot Rats", στο οποίο παίζει ο ίδιος κιθάρα σε στιλ τζαζ. Το άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης μια ζωντανή ηχογράφηση στο Fillmore East στην οποία συμμετέχει και ο John Lennon.
Με τους Mothers, σε νέα σύνθεση πλέον, συνέχισε στον ίδιο υψηλό ρυθμό παραγωγής και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Από την εποχή αυτή ξεχωρίζουν τα εξαιρετικά και προσιτά άλμπουμ "One Size Fits All" και "Apostrophe".
Το 1980 ο Zappa βοήθησε τα πρώην μέλη του συγκροτήματός του Warren Cuccurullo και Terry Bozzio στο ξεκίνημα του νέου τους συγκροτήματος "Missing Persons", αφήνοντας τους να χρησιμοποιήσουν το ολοκαίνουργιο στούντιό του UMRK.
Μετά από ένα διάλειμμα ο Zappa επέστρεψε και μεγάλο μέρος της νεότερης δουλειάς του χαρακτηρίστηκε από την χρήση τόσο του ψηφιακού σινθεσάιζερ Synclavier ως εργαλείου σύνθεσης και εκτέλεσης, όσο και τεχνικών στο στούντιο για την παραγωγή συγκεκριμένων εφέ. Η δουλειά του πολιτικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο και άρχισε να σατιρίζει την άνοδο των ευαγγελιστών της τηλεόρασης στην Αμερική, καθώς και του ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1985, κατέθεσε στην Επιτροπή Εμπορίου, Τεχνολογίας και Μεταφορών της Γερουσίας των ΗΠΑ καταγγελία κατά του "Parents Music Resource Center" (PMRC), μια οργάνωση λογοκρισίας μουσικής που είχε ιδρύσει η Tipper Gore, σύζυγος του Al Gore, και στην οποία μέλη ήταν και άλλες σύζυγοι πολιτικών, συμπεριλαμβανομένων και πέντε συζύγων μελών της Επιτροπής. Εκεί ανέφερε: «Η πρόταση του PMRC είναι μια ανόητη σύλληψη που δεν καταφέρνει να προσφέρει κάποιο πραγματικό όφελος στα παιδιά, περιορίζει τις ελευθερίες των ανθρώπων που δεν είναι παιδιά και υπόσχεται να κρατά τα δικαστήρια απασχολημένα για χρόνια, καθώς αυτά θα προσπαθούν να βρουν μια λύση στα προβλήματα ερμηνείας και εφαρμογής που είναι έμφυτα σε αυτή. Εξ όσων νομικών γνωρίζω, στις αποφάσεις που έχουν σχέση με την Πρώτη Τροποποίηση (First Amendment) προτιμάται η λιγότερο περιοριστική εναλλακτική λύση. Σ’ αυτό το πλαίσιο, τα αιτήματα του PMRC ισοδυναμούν με την αντιμετώπιση της πιτυρίδας δια αποκεφαλισμού».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Ζάπα αφιέρωσε όλη του σχεδόν την ενέργεια σε σύγχρονα έργα ορχηστρικά και synclavier.
Η τελευταία τουρνέ του σε σχήμα ροκ συγκροτήματος πραγματοποιήθηκε το 1988 με ένα δωδεκαμελές συγκρότημα που φημολογείται ότι είχε ρεπερτόριο πλεόν των 800 τραγουδιών (τα περισσότερα του ίδιου του Zappa), το οποίο όμως διαλύθηκε με έντονους διαπληκτισμούς πριν ολοκληρωθεί η τουρνέ. Μέρη της τουρνέ αυτής υπάρχει στα άλμπουμ "The Best Band You Never Heard In Your Life, Make a Jazz Noise Here" (κυρίως ορχηστρική και πειραματική μουσική) και "Broadway the Hard Way" (νέο αυθεντικό υλικό). Μικρά κομμάτια της βρίσκονται και στο "You Can’t Do That On Stage Anymore Volume 6".
Το 1992 διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη, από τον οποίο και πέθανε ένα χρόνο αργότερα...
ΠΗΓΗ: http://www.tralala.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου