Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που άκουγε Billie Holiday, Bessie Smith και Sinatra. Έμαθε να παίζει μπάντζο. Του άρεσε να τραγουδάει, να μιμείται τον ήχο της τρομπέτας και να παίζει με τη φωνή του. Ξεκίνησε να τραγουδάει country, όμως καλλιτέχνες όπως ο Miles Davis και ο John Coltrane, του έδωσαν τη σφραγίδα που αργότερα τον ακολούθησε, ως folk-rock. Σχηματίζει 2 μπάντες, τους "Top 40" και τους "Harlequin 3". Με τους "Harlequin 3", μπερδεύει τη μουσική με την ποίηση.
Δεν θα μπορούσε βέβαια να περάσει απαρατήρητος, και έτσι ο ντράμερ των "Mothers Of Invention" Jimmy Black τον συστήνει στον μάνατζερ Herb Cohen. Ο ίδιος θα πει αργότερα, ότι ήταν το είδος του μουσικού, που ήταν νεαρός στην ηλικία εύπλαστος με προδιαγραφές εξέλιξης.
Στα 19 του, λοιπόν, βγάζει τον πρώτο ομώνυμο δίσκο του. Ήταν αφελής, νέος, αθώος με τρεμουλιαστή φωνή, το εισιτήριο όμως για την αγορά είχε εκδοθεί.
Το 1967 βγαίνει ο δεύτερος δίσκος του "Goodbye & Hello". Η γοητευτική φωνή του Tim Buckley ακμάζει,ξεπερνώντας τη σχολική προέλευση του πρώτου δίσκου, δίνοντας τη θέση τους στις μπαλάντες του πόνου. Τρώει, πίνει και αναπνέει μουσική.
Την ίδια χρονιά παντρεύεται την πιανίστα Mary Guibert και κάνουν ένα παιδί, τον Jeff. Ο γάμος αυτός ήταν καταστροφή βέβαια γιατί κανένας δεν ήταν έτοιμος,και γιατί ήταν δυο ίσοι ταλαντούχοι μουσικοί με μια απέραντη καριέρα μπροστά τους. Πέρα απ’αυτό έχει και τον πατέρα του, που βασανιζόταν από ένα τραύμα από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, και που χτυπούσε τον Tim και τον έλεγε χαζό. Η μητέρα από την άλλη δεν βοήθησε ιδιαίτερα, λέγοντας του ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Όλα αυτά τον κατέστησαν έναν άνθρωπο με βαθιά κατάθλιψη. Ένας φίλος του αργότερα θα πει πως πολύ λίγα κομμάτια του δεν περιέχουν τη λέξη σπίτι, που φάνταζε σαν να είναι άστεγος. Βέβαια χωρίζει και ξαναπαντρεύεται το 1970 τη Judy Brejot.
Μ’αυτά και μ’αυτά ηχογραφεί το ’69 το "Happy Sad", ένα δίσκο, ο οποίος απομακρύνεται από την underground κουλτούρα. Έχει κάνει στροφή σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, συσσωρεύοντας φιλοδοξία με μια μοναδική ένταση. Όλα ακούγονται σαν να συμβαίνουν για πρώτη φορά. Προμήνυμα ενός αναπόφευκτου χειμώνα.
Το 1970 έχει την τιμητική του με τρεις δίσκους. "Blue afternoon", "Lorca" και "Starsailor". Στο "Starsailor", συμμετέχουν φωνές από όπερα, όπως και οι Buzz και Buck Gardner από τους "Mothers Of Invention", θέτοντας νέα στάνταρ, που εμπνέουν τον ανήσυχο Tim. Σκληρά όμορφο, είναι ένα μοναδικό αριστούργημα πέρα από το "song to the siren", που χιλιοδιασκευάστηκε, είναι η επιτομή του δύσκολου ακούσματος, είναι όμως και η κατάθεση της καρδιάς και της ψυχής ενός ανθρώπου. Το ακροατήριο βέβαια δεν είναι μαθημένο σε τέτοια ακούσματα και έτσι πάτωσε. Ο Buckley πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη και άρχισε να μπερδεύει βαρβιτουρικά με ηρωίνη.
Το τέλος δεν έχει έρθει, αντ’ αυτού όμως έρχεται το 1972 το νέο του LP, "Greetings from LA", το οποίο είναι ένας από τους καλύτερους rock δίσκους.
"Sefronia" και "Look at the fool", είναι άλλα δυο LP το ’73 και ’75 αντίστοιχα.
Ωστόσο είναι ένας άνθρωπος που έπαιζε με τις πιθανότητες και τη ζωή του. Θα οδηγούσε τη ζωή του όπως ένας μανιακός, διακινδυνεύοντας τα ατυχήματα. Για αρκετά χρόνια έπινε, έπαιρνε βαρβιτουρικά και ηρωίνη, που σχεδόν τον είχαν σκοτώσει. Κατάφερνε όμως πάντα να δραπετεύει. Κατόπιν η τύχη του άλλαξε, γιατί, όταν παίζεις με τη φωτιά, κάποτε καίγεσαι. Βέβαια και τα είδωλα του, ο Fred Neil και ο Miles Davis, ήταν τοξικομανείς. Μεταχειρίστηκε τα ναρκωτικά ως εργαλεία για να αισθανθεί ή να εξετάσει λεπτομερώς τα πράγματα με τους εντονότερους τρόπους.
Στα μέσα του 1975, και μετά από ένα live, το συγκρότημα σταμάτησε στο σπίτι ενός φίλου να το γιορτάσουν. Κάποιος τον προκάλεσε να σνιφάρει ηρωίνη. Βέβαια για τον Tim μια τέτοια πρόκληση ήταν, σνιφάρω όλες τις γραμμές της εθνικής οδού, από Αθήνα μέχρι Θεσσαλονίκη. Επόμενο ήταν να καταρρεύσει. Τον πήγαν σπίτι του, όπου η γυναίκα του Judy, θεώρησε ότι απλώς ήταν μεθυσμένος και τον έβαλε να ξαπλώσει. Λίγο πριν κοιμηθεί πήγε να δει αν ήταν κάλα. Δυστυχώς όμως ήταν πολύ αργά. Το ημερολόγιο έγραφε 29 Ιουνίου 1975 και ο Tim ήταν 28 χρονών...
ΠΗΓΗ: https://rockunplugged.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου